Voelt als thuiskomen
De qualifiers voor het EK, Nederland tegen Groot-Brittannië, een spannende wedstrijd én een thuiswedstrijd in de uitverkochte Sportcampus Den Haag. Voor mij altijd een bijzondere plek, want optreden in mijn eigen stad voelt toch als thuiskomen.
Het was alweer een tijdje geleden dat ik bij een interland aanwezig was. Bij de vorige interland wedstrijd van de dames op 9 februari in Almere verzorgde Just Liza, mijn protegé, een halftime show bij de vrouwen. Nu was het mijn beurt, en wat een eer om weer in een vol stadion een show te mogen geven. De sfeer zat er al vroeg in, mede dankzij de arcade machine die we hadden meegenomen. Altijd een publiekstrekker en een gegarandeerde hit.
Goede voorbereiding is het halve werk
De voorbereidingen verliepen soepel. Het team van de NBB ontving ons weer met open armen, en het was leuk om bekende gezichten tegen te komen. Greet Spetter, een van de meest enthousiaste vrijwilligers die ik ken, begroette ons met haar kenmerkende energie. Ook Logan, een jongen die ik via mijn workshops op scholen ken, was er samen met zijn vader, die het licht en geluid verzorgde. Het zijn die persoonlijke connecties die zulke dagen extra speciaal maken.
Tijdens de soundcheck kon ik de splinternieuwe vloer testen, afkomstig van de Olympische Spelen. Een eer om als een van de eersten hierop te mogen staan. Na wat laatste aanpassingen – wit of zwart pak? Het werd zwart – en een snelle hap bij de crew catering, was het tijd om mijn gezin op te halen. Mijn vrouw en dochters waren erbij, wat de dag voor mij nóg mooier maakte. Mijn oudste dochter, net terug van haar groep 8-kamp, vond het geweldig om de kleedkamer en spelers van dichtbij te zien aangezien ze net is begonnen met basketbal. Dit was vooral voor haar een dag om nooit te vergeten.
Lights camera action
Toen het moment daar was, stond alles klaar. De cheerleaders hielpen met de laatste details en de muziek stond op scherp. Vincent Krieger, dé beste MC van Nederland, kondigde me aan, en met het applaus van een volle zaal rende ik het veld op. Gedachten op nul, volledig in de zone, en genieten. Dat is waar het om draait.
Na de show kon ik, zoals altijd, wat giveaway-balletjes in het publiek gooien en kinderen blij maken door de bal op hun vingers te laten draaien. Tijdens het derde kwart stond ik bij mijn gezin, waar ik kinderen tegenkwam die ik kende van basketbalkampen. Een kleine skills challenge ontstond spontaan – wie liet de beste tricks zien? De winnaar kreeg een minibal, gewoon omdat het kan. Het zijn die kleine momenten die het verschil maken.
Aan het einde van de dag verzamelde mijn dochters handtekeningen van de spelers. Voor haar was het surrealistisch om te zien dat andere kinderen een handtekening van haar vader wilden. Samen met haar teamgenootje, die ook aanwezig was, maakte ze foto’s en genoot ze volop. Ondanks het verlies van Nederland was het een spannende wedstrijd en een prachtige dag.
Wat me opviel, is hoe het Nederlandse basketbal steeds meer een Amerikaanse sfeer krijgt. Van courtside seats tot bekende DJ’s en een uitverkocht stadion – het voelt als een stap in de goede richting voor de sport in ons land en ik draag graag mijn steentje bij aan het Nederlands Basketball !
